Faux

jeśli w tych tekstach potrzeba dygotu, a chociażby 

wywróconego na lewą stronę płomienia - obiecaj,

jedyny świadku tej nocy, że między komorami wersów

zniknie sztucznie implantowana puenta z tętnem

ja – wy (…)

- która się w głowach co najmniej raz powtórzy. 

porządek

NASA kłamie – kawałek kosmosu ma nie ominąć

Ziemi – gdzie byłem wolny na szczęście.

na szczęście, już się nie powtórzę i specjalnie

podniosę głowę – jak na życzenie.

raz, dwa i trzy – tak chciałbym opisać końcówkę czasu

ale ze strachu jest nieczytelna i dlatego przepraszam

za przypadkowy porządek i -  za jeszcze coś więcej.

po tym wszystkim przychodzę z niczym i jestem

a gdybym był literą, językiem? nie spałbym nigdy.
chyba, żebym był mową ze snu.
język nie jako dłuto, a jako wapienny pył.
język, który nasiąka ciałem. język,
który nie wykuwa, język, który prószy.
nie wznosi, a się zapada.
artystyczne credo - częściej kurz.

w nocy - chodzę napić się wody. wracam
bardziej senny, wracam do łóżka i bez słowa
witam go,
jak przyjaciela z dzieciństwa,
który się wcale nie zmienił.

pożegnanie z szypułką

wymykasz się słowom jak śliskim dłoniom.
spodoba ci się to, bo żyjesz i nie wierzysz
w przyczółek czarnej krawędzi, nagie drzewa
odlane z ołowiu, co za jeden krążek grawitacji
oddadzą całą ciszę swoich wierszy.
która nas rozdzieli
łagodniej nieco niż milczenie.

290 oddechów bohatera większego niż życie

jestem kimś więcej, niż myślę, że jestem.
mogę więcej, niż myślę, że mogę. 
to taki pech – nieuczciwe rozdawnictwo przypadkowości,
rzeczy nie tak samo ważne jak wszystkie córki
i pochodne lady łazarza i sam Łazarz. podejrzewam, że wiem
jak omijać zimne punkty. a ty, kim jesteś, głodzie,
mój biedny skarbie? spokojnie patrzący na świat
bliski iluzji i fantazji. Och, co za bohaterstwo, 
kilkaset razy być pełen ciszy i odczuwać ją w sobie.

zerozone

piąta siła, świat jest szalony. ktoś we mnie spał,
a dzień obok, stawał się jaśniejszą kopią poprzedniego.
nie był mój, nie był niczyj. zimny umysł, jak sen pod lodem.
surowo obojętny, przegrywa z wczoraj o wszystko.
i ta dziedziczona swoboda lęku. moja, i tego co śpi obok, 
jednego dnia sprawi, że kopia obłego zero, będzie żyć 
w martwych ustach. 
mówią - śmierć jest łatwiejsza wiosną. 
można za chwilę się zacząć. i masz przewagę,
że nie tęsknisz
odkąd cie nie będzie, a wszyscy tak.
tak - jakby nie wiedzieli, że wcale nie trzeba.

dziura w pętli Möbiusa

ma w sobie coś pięknego ta chwila, 

kiedy każdy odwrót wiąże się na odwrót.

jest coś pospolitego w cwaniactwie 
cygana, kiedy szuka wzruszeń, 
miejsca z pulsem i gdy go dosięga, 
w pozbawionym znaczenia momencie, 
cicho na trąbkę, toczy się lęk.